​W myśl uchwały Sądu Najwyższego z 27 września br. przepisy, na podstawie których prokurator Dariusz Barski został w 2016 roku przywrócony do służby, miały i mają nadal moc obowiązującą. Tym samym ten został skutecznie powołany na urząd prokuratora krajowego

Zagadnienie prawne zostało sformułowane w sprawie zainicjowanej zażaleniem na postanowienie asesora prokuratury rejonowej o umorzeniu dochodzenia w sprawie dotyczącej nienależytego wykonywania obowiązku alimentacyjnego.

Zaskarżone postanowienie zostało wydane przez asesora prokuratury rejonowej, powołanego przez prokuratora krajowego Dariusza Barskiego działającego z upoważnienia prokuratora generalnego Zbigniewa Ziobry.

Sąd pytający podniósł, że w dniu 12 stycznia 2024 r. na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości opublikowano informację o uznaniu przez prokuratora generalnego Adama Bodnara przywrócenia prokuratora Dariusza Barskiego do służby czynnej w roku 2016 na podstawie art. 47 § 1 i 2 przepisów wprowadzających ustawę Prawo o prokuraturze, za akt dokonany z naruszeniem prawa, wobec epizodycznego charakteru tego przepisu.

W świetle tego stanowiska, pojawiła się wątpliwość, czy prokurator Dariusz Barski został skutecznie powołany w roku 2016 na urząd prokuratora krajowego i czy był w związku z tym uprawniony do skutecznego powołania asesora, który wydał zaskarżone zażalenie.

W efekcie, pojawiła się wątpliwość, czy asesor ten był osobą uprawnioną do wydania postanowienia, które zostało zaskarżone.

Odpowiadając na sformułowane przez Sąd Rejonowy zagadnienie prawne, Sąd Najwyższy podjął następującą uchwałę:

Przepisy art. 47 § 1 i 2 ustawy z 28 marca 2016 roku – Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o prokuraturze (Dz. U. 2016 poz. 178 z późn. zm.) nie mają charakteru epizodycznego i nie zawierają ograniczenia temporalnego dotyczącego ich obowiązywania. Przepisy te mają charakter ustrojowy i obowiązują nadal, do czasu ewentualnego wyeliminowania w sposób przewidziany prawem. Oznacza to, że prokurator pozostający w stanie spoczynku w dniu wejścia w życie wyżej wymienionej ustawy może wrócić na swój wniosek na ostatnio zajmowane stanowisko lub stanowisko równorzędne. Uprawnienie to nie dotyczy jedynie tych prokuratorów, którzy przeszli w stan spoczynku z przyczyn zdrowotnych. Prokurator, który skorzystał z tego uprawnienia jest prokuratorem pozostającym w służbie czynnej. Podjęte przez Prokuratora Generalnego na tej podstawie prawnej decyzje nie mogą być uznane za wadliwe, nieobowiązujące, czy też niewywołujące skutków prawnych. W konsekwencji, skoro podjęcie stosownej decyzji o przywróceniu prokuratora w stanie spoczynku do służby czynnej, w trybie art. 47 § 1 i 2 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o prokuraturze (Dz. U. z 2016 r., poz. 178 ze zm.), a następnie powołanie go przez Prezesa Rady Ministrów, na wniosek Prokuratora Generalnego, na stanowisko Pierwszego Zastępcy Prokuratora Generalnego – Prokuratora Krajowego miało wiążącą podstawę prawnoustrojową, to było powołaniem prawnie skutecznym.

Sąd Najwyższy