Audyty  Demokratyczne  mają  już  na  świecie  pewną,  choć  niezbyt  długą,  tradycję.  Powstawały jako zamierzenia nie tyle naukowe, ile lokujące się w nurcie  policy analysis, odnoszące się do zagadnienia  makrodemokracji  –  nie  tylko  jej  normatywnych  wizji,  lecz  głównie  jej funkcjonalności i praktycznej diagnozy. Poszczególne narodowe tradycje audytów znacznie się różnią  –  w  jednych  ocenia  się  owo  funkcjonowanie  dość  szczegółowo,  w  innych  –  raczej generalnie. Jedne uznają, że nie można mówić o jakości demokracji bez uprzedniego dokładnego określenia, jakiego modelu demokracji to rozważanie dotyczy, inne zaś ignorują to zagadnienie.

Niektóre  powstawały  wtedy,  gdy  zatroskani  obywatele,  będący  jednocześnie  profesjonalistami nauk społecznych, dostrzegali poważne uchybienia w działaniu demokracji albo wręcz obawiali się  o  jej  przyszłość.  Pozostałe  były  wynikiem  spokojnego  namysłu  i  konsekwencją  dojścia  do wniosku,  że  zbiorowa  i  publiczna  dyskusja  nad  zagadnieniami  ładu  politycznego  jest nieodzownym warunkiem jego powodzenia.